Sevmeye, sevilmeye dair ne varsa içinde bulunduğumuz anın ortasında var ne de olsa. Ölümünün son anında, can verişin son nefesinde bile olsa sevdiğimizle helalleşip gitmeyi borç bilmek lâzım. Sevmeye çeyrek kala… Kalbini kırdığımız anamız, elini öpmeden gidip de yüzüstü bıraktığımız babamız, emeğinin hakkını vermediğimiz işçimiz, kul hakkıyla veda ettiğimiz komşumuz, gıybetini ettiğimiz arkadaşımız ve daha birçok canlı örnekleriyle sevmeye beş kalalık dilimin içinde yer alır.

Sevmeyi, teşekkür etmeyi, muhabbet etmeyi unuttuğumuz değerli şahıslarla sevmenin son saniyesinde dahi olsa ertelememek en makbulü. Ertelenmiş hayaller, geciktirilen düşler, sözünde durulmayan yeminler hep bu sevmeye çeyrek kalanın içinde. Sevmeye çeyrek kalaya bile yetişemezsek nefesimizin son saniyesinde, sevmeye saniye kala tutmalı sevdiğimizin elinden ve bırakmamalı o anın bereketini. Sevmeye çeyrek kala demişken, bir şiir ısrarla takılıp geldi peşimden:

 

 

                 BAĞIŞLA

 

     Dünya’ya geldiğim gibi,

     Ya zamanından çok geç,

     Seni bu yaşta sevdiğim gibi….

 

     Mutluluğa hep geç kalırım.

     Hep erken giderim mutsuzluğa..

     Ya her şey bitmiştir çoktan,

     Ya hiçbir şey başlamamış…

 

     Öyle bir zamanında geldim ki yaşamın,

     Ölüme erken, sevgiye geç..

     Yine gecikmişim bağışla sevgilim..

     Sevgiye on kala, ölüme beş…..

                          Aziz NESİN

 

     Sevgiye on kala, ölüme baş kala belki de Aziz Nesin’in ifadesi gibi. Ölüme varmadan, hayatta aklı başındayken mutluluğa tutunmalı. Sevmeye çeyrek kala, ölüme çeyrek kala, sonsuzluğu çeyrek geçe ve kelimeler dolusu somuttan soyuta yolculuk. Sevmeye çeyrek kala kuş misali olup nergis kokusunda demir atmalı bir kalbe. Sevmeye çeyrek kala affetmeyi bilmeli, özür dilemeyi kabullenmeli ve kötülere ‘Hayır!’ iyilere ‘Evet!’ diyebilmeli bir kalp.

KONUK YAZAR